Muamer (25) is geboren in Duitsland, waar zijn ouders los van elkaar in de jaren 90 naartoe zijn gevlucht. In die tijd vond er een burgeroorlog in Bosnië en Herzegovina plaats en werd het te onveilig om te blijven. 
 
Zijn opa aan vaders kant was politiek betrokken en moslim. Moslims werden op allerlei manieren gekleineerd. Via via kwamen ze erachter dat hij op een dodenlijst stond, waarop het gezin besloot te vluchten. 

De familie van zijn moeder besloot in eerste instantie te blijven en heeft veel verschrikkelijke dingen meegemaakt in die tijd. Uiteindelijk werd het gezin getransporteerd naar een grotere stad in Bosnië en vluchtten ze naar Duitsland. Daar kwamen zijn ouders elkaar weer tegen en zijn ze getrouwd.   

Na de geboorte van Muamer verhuisde het gezin naar Nederland, waar een lange asielprocedure begon. Zijn hele jeugd verbleef Muamer in allerlei asielzoekerscentra. Als kind zag hij de verschillen tussen hem en vriendjes: zij gingen op wintersportvakanties, hij mocht het land niet eens uit. In het AZC maakte hij soms heftige dingen mee, bijvoorbeeld wanneer mensen doordraaiden. Wel heeft hij positieve herinneringen aan alle vrijwilligers in de AZC's: “Ik herinner me als kind dat het lieve vrijwilligers waren, die met ons knutselden en uitjes met ons maakten.” Pas toen hij in groep 8 zat, kreeg het gezin een verblijfsvergunning. 

Muamer ziet dat er soms geoordeeld wordt over mensen die naar Nederland zijn gevlucht. “Ik zou graag zien dat er meer begrip wordt getoond. Vluchtelingen zouden het liefst veilig in hun eigen land zijn gebleven.” Ook vindt hij dat het belangrijk is om geen onderscheid te maken in waar iemand vandaan komt: “Elke vluchteling verdient evenveel aandacht.”